گرایشهای معلولیت

گرایش پزشکی معلولیت را یک “مشکل شخصی” برای فرد معلول دانسته که بر اثر بیماری یا حادثه بوجود آمده است. در این گرایش، معلولیت هر‌گونه محدودیت یا عدم توانایی است که بدلیل نقص جسمی، روانی یا ذهنی افراد بوجود آمده است و تاثیر آن این است که فرد نمی‌تواند عملکردی در محدوده فعالیتهای “نرمال” جامعه داشته باشد. به عبارت دیگر در این دیدگاه، افراد معلول گروهی بد‌اقبال هستند که ذهن، روان یا جسم آنها نمی‌تواند بدرستی عمل کند، کسانی که از عموم جامعه متفاوت بنظر می‌رسند، متفاوت عمل می‌کنند و یا نمی‌توانند در تولید جامعه مانند دیگران شرکت کنند. از آنجا که در این دیدگاه معلولیت یک “مشکل شخصی” است، این افراد باید از طریق دارو، توانبخشی، جراحی و دیگر درمانها “نرمال” شوند یا به سمت “نرمال شدن” پیش روند. در گرایش پزشکی، توصیف افراد معلول با “نقص” خاص آنها مانند نابینا، مصروع یا فلج صورت می‌گیرد. چون “نقص” افراد آنها را از استاندارد و نرم جامعه جدا کرده است، طبیعی است که “نقص”، هویت فرد معلول را تعیین می‌کند. برای رسیدن به الگوی تعریف شده فرد “نرمال”، شخص معلول نیازمند مراقبت‌های پزشکی از طرف متخصصین است. در این دیدگاه که درمان و مراقبت پزشکی تمرکز اصلی است، در سطح اجتماعی، تنظیم قوانین و مقررات بهداشتی وضع می‌شوند و سازمان‌های بهداشتی بر آنها نظارت می‌کنند. اگرچه محققین و فعالان امور معلولیت، نقش درمان، توانبخشی و متخصصین پزشکی را در سلامت و بهزیستی افراد معلول حائز اهمیت بسزا دانسته‌اند، اما پیامدهای منفی این دیدگاه بر برداشت جامعه از معلولیت به عنوان یک “مشکل و فاجعه شخصی” مورد بحث و انتقاد بسیار بوده‌است. در سالهای اخیر، در ایالات متحده، بریتانیا، کشورهای اسکاندیناوی و دیگر کشورهای اروپای‌غربی، محققین و فعالان امور معلولیت خواستار بازتعریف مفهوم اجتماعی معلولیت از یک “مشکل شخصی” و صرفاً پزشکی به یک “مسئله اجتماعی و فرهنگی” شده‌اند. این حرکت گسترده نهایتاً به پیدایش دیدگاه نوینی انجامید که آن را “گرایش جامعه گرایانه به معلولیت” نامیده‌اند.